SILENT HILL - RECENZJA

Mam nadzieję, że coraz śmielsze próby przeniesienia Halloween na polski grunt spalą na panewce. Z prostego powodu – podobnie jak Walentynki, jest to w pierwszym rzędzie święto paskudnej, śmierdzącej komerchy. Są jednak i dobre strony jego istnienia – jednym z nich jest pojawienie się w Playstation Store klasycznego tytułu na PSOne – pierwszego Silent Hilla. Tytuł od Konami, choć technicznie cokolwiek przestarzały, po dwunastu latach od premiery trzyma się świetnie.

Zarys historii jest pewnie wszystkim doskonale znany, ale nie zaszkodzi go przytoczyć. Harry Mason, owdowiały pisarz, samotnie wychowuje swoją siedmioletnią córkę Cheryl. Jadąc z nią na wakacje do tytułowego miasteczka, u kresu drogi, w środku nocy, rozbija się, próbując wyminąć dziewczynę, która zupełnie znikąd pojawiła się na środku drogi. Gdy Harry odzyskuje przytomność, jest już jasno, okolicę pokrywa gęsta mgła, a jego córka zniknęła. Nasz bohater rusza na poszukiwania, nie przypuszczając, że trafił w sam środek piekła...

Powiedzmy sobie od razu – klimat pierwszego „Sajlenta” miażdży. Miasto, odcięte od świata (dosłownie – ulice kończą się bezdennymi przepaściami, uniemożliwiając ucieczkę), całkowicie wyludnione (nie licząc dosłownie kilku osób i – rzecz jasna – plejady wszelakiej maści wrogich kreatur), a także, co najważniejsze, nieustannie balansujące między dwoma formami. W pierwszej z nich nad miastem wisi wspomniana mgła, pada śnieg – w lecie! - i wszędzie krążą mniej lub bardziej groźne potwory. Gdy jednak w oddali zawyją syreny, robi się niewesoło. W przeciągu kilku sekund zapada noc, ulice i podłogi zamieniają się z asfaltu i drewna w kraty, pod którymi widnieje ciemność, śnieg zamienia się w deszcz, ściany i drzwi pokrywa rdza i krew, co jakiś czas można się natknąć na zmasakrowane zwłoki, które ledwo można zidentyfikować jako ludzkie... Ten „alternatywny” świat, jeden ze znaków rozpoznawczych serii, właśnie w „jedynce” wypada najbardziej sugestywnie. Nie on jeden zresztą: żaden sequel nie potrafił być równie straszny, co najstarszy przedstawiciel rodu.

Och, Harry, ty żartownisiu...

Paradoksalnie, niemały w tym wpływ oprawy. Grafika może dziś zostać wyśmiana przez kogoś, kto z grą nie miał do czynienia, ale jej nieprecyzyjność i brak detali sprawiają, że duże pole do popisu ma nasza wyobraźnia. Trzecia część cyklu, której oprawa może się podobać do dziś, postawiła właśnie na dosłowność, przedstawiając okropieństwa w sposób szczegółowy – mimo tego wzbudzają one raczej zachwyt niż przerażenie. Gdy z kolei Harry napotyka się na tabliczkę „zły pies”, by po chwili ujrzeć rozsmarowaną po całym podwórku bezkształtną masę... a minutę błądzenia po uliczkach później widzi wypatroszone zwłoki zwisające z ogrodzenia – jest ostro. A to dopiero pierwsze pięć minut gry! Później, kiedy wpadamy z wizytą do podstawówki czy szpitala, robi się naprawdę, naprawdę gorąco. Zwłaszcza, kiedy w trzypiętrowym budynku nagle w windzie pojawi się guzik wiodący na czwarte, a tam świat mgły zmieni się na świat krwi... Świetne wrażenie robią też wstawki FMV, zwłaszcza ta otwierająca grę. Przy tym wszystkim ujdzie wybaczyć koślawe ruchy postaci i ogólnie PSXową staroszkolność.

Jeszcze lepiej atmosferę buduje dźwięk. Akira Yamaoka, autor ścieżki, po raz pierwszy ukazuje tu swój niewątpliwy geniusz. Czystej muzyki nie ma tu wiele, ale gdy już się pojawia, to naprawdę zapada w pamięć – począwszy od nieśmiertelnego utworu tytułowego, towarzyszącego nam w intrze, a kończąc na przezabawnym motywie ilustrującym zakończenie UFO. Cała gra opiera się jednak na ciszy, zakłócanej tylko mrocznym ambientem, dziwnymi hałasami, krokami bohatera, wyciem potworów i dzwonieniem kieszonkowego radyjka, które ostrzega nas, że w pobliżu znajdują się wrogowie.

Oprawa dźwiękowa zasługiwałaby na najwyższą notę, gdyby nie jeden jej element - żenujący voice acting, który psuje doskonałe wrażenie ogólne. Aż ciężko uwierzyć, że Konami rok wcześniej wydało Metal Gear Solid. W „Sajlencie” kwestie wypowiadane są z werwą Tomasza Knapika czytającego dialogi w pornosach, a ponadto między poszczególnymi kwestiami pojawiają się co i rusz nienaturalne przerwy. Sami aktorzy też nie zachwycają – podejrzewam, że dżentelmen podkładający głos Harry'ego nie bez powodu nie podpisał się nazwiskiem pod swoimi wyczynami. Nie pomagają i dialogi, miejscami rodem z najgorszych horrorów klasy B – tu znów bryluje główny bohater, niemalże co scenę rzucający swoim flagowym „What is this?”.

Naprawdę szkoda, bo rzutuje to na fabułę, a ta jest co najmniej godna uwagi, choć może nie wspina się na psychologiczne wyżyny „dwójki”. Spory wpływ ma na to fakt, że, podobnie jak to ma miejsce z grafiką, mnóstwa rzeczy musimy się domyślać sami, Ba, niezbędne może się okazać zapoznanie się z analizą opowieści (w sieci znajdziemy takowe również w języku polskim). Historia miejscowego kultu, jego ofiar i chorych wierzeń naprawdę wciąga, a niezłomność Harry'ego, który jest gotów na wszystko by uratować córkę, stanowi dodatkową motywację do przebijania się przez nieprzyjazne turystom miasto. Pięć zakończeń to przysłowiowa wisienka na torcie.

Ot, typowy pokoik w Otherworldzie.

Niestety, mieszane odczucia może budzić sama rozgrywka. Po prawdzie żadnej z kolejnych części nie udało się jakoś specjalnie poprawić wzorca ustanowionego przez „jedynkę”, jednak na dzisiejsze standardy sterowanie jest wprost wstrętne. Trzeba być gotowym na wpadanie na ściany i przyzwyczaić się do koślawych ruchów bohatera. Walka też jest mocno nieprecyzyjna, zwłaszcza gdy z broni palnej przerzucimy się na wymachiwanie stalową rurą. Na szczęście nadal mogą się podobać zagadki, momentami naprawdę wymagające i pomysłowe. Trzon rozgrywki, czyli eksploracja miasta, potrafi wciągnąć, choć, co również powtarza się w kolejnych częściach, dużo ciekawiej prezentują się lokacje zamknięte. Do dociekliwości zachęcają niezliczone smaczki, których wychwycenie z pewnością sprawi kupę frajdy miłośnikom horroru, acz nie tylko: stacja benzynowa Hell (zamiast Shell), leżące na chodniku gazety z artykułami o Buffalo Billu z „Milczenia owiec”, czy lista nauczycieli w szkole, gdzie nazwiska pochodzą od członków grupy Sonic Youth to wierzchołek góry lodowej. Dość powiedzieć, że ulice w mieście nazwane są na cześć pisarzy grozy, tych bardziej i tych mniej znanych.

Co tu dużo mówić, dla fanów horroru jest to pozycja absolutnie obowiązkowa. Wersję na poczciwego PSXa ciężko dorwać, a na PCta wyszła tylko nieoficjalna konwersja, w której miejscami nieznośnie sypie się grafika i dźwięk. Każdy posiadacz PS3, który choćby z tych względów nie miał okazji zapoznać się z poszukiwaniami Harry'ego Masona, nie powinien się wahać ani chwili – Silent Hill jest wart tych 26 złotych. To w końcu tytuł, który na zawsze zmienił oblicze survival horrorów. No i, nie oszukujmy się, nadal prawdopodobnie najstraszniejsza gra w historii. Tylko trochę szkoda, że nie ma co liczyć na remake z prawdziwego zdarzenia.

WERDYKT: REWELACYJNY (9)